O χαμένος φίλος..........

Ανοίγοντας το ημερολόγιο και γυρνάω σελίδες, ξαφνικά το μάτι μου πέφτει σε μια σημείωση σε μια μελανή σελίδα στην ιστορία της ζωής μου. Το μελάνι διαβρωμένο από δάκρυα που κύλησαν καθώς έγραφα αυτές της σελίδες στο ημερολόγιο της μικρής μου ηλικίας. Και κάθομαι και αρχίζω το διάβασμα χώρις να το θέλω. Κι ώμος θυμάμαι τόσο έντονα εκείνη την πτυχή της ζωής μου σαν σήμερα.



<<Μια μέρα τόσο ωραία τόσο προβλέψιμη που τίποτα δεν προμήνυε κάτι άσχημο και ώμος ποίος θα το φαντάζονταν ό,τι θα συνέβαινε κάτι τόσο κακό.       Μετά από ένα διασκεδαστικό πρωινό τελικά η μέρα τελειώνει τόσο άσχημα χάνοντας ένα φίλο για τόσο ασήμαντα θέματα. Των θεωρούσα καλό φίλο αλλά για άλλη μια φορά έπεσα θύμα από την αφέλεια μου και την τυφλή εμπιστοσύνη που έδειξα σε αυτό το άτομο>>

Καθώς τα διάβαζα αυτά και ταξίδευα σε αυτές της αναμνήσεις άρχισα να κλαίω και να αλιόνω το μελάνι της σελίδας ακόμη περισότερο, πέταξα το ημερολόγιο και κοιμίθικα με της αναμνήσεις να σβίνωνται από την μνήμη μου και με ένα όνειρο που ήθελα να γίνει πραγματικότητα

Ανοίγοντας το παλιό ημερολόγιο

Αν ανοίξεις το παλιό ημερολόγιο θα ξεχιθούν από μέσα δάκρυα από μια χαμένη αγάπη, μια απρόσμενη χαρά μια λύπη πράγματα χαμένα, πράγματα που τα έγραψες εκεί για να τα ξεχάσεις............. Μα πως τα φέρνει η τύχη και τα ξανά συναντάς χωρίς να το θέλεις... χωρίς να το έχεις προγραμματίσεις και σου ήρθε τόσο ξαφνικό.............. Και τότε ξανά ζεις αυτά τα συναισθήματα  τόσο απρόσμενα θέλεις να κλάψεις να γελάσεις και δεν ξέρεισ τελικά τι να κανεις μπερδεύεσαι στροβιλίζεσαι και τελικά μένεις μόνο με αυτό το τόσο μικρό  μα τόσο δυνατό πραγματάκι στα χερια το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ.................                 

      Και τότε  σε πιάνει μια παρόρμηση τόσο δυνατή που δεν μπορείς να την χαλιναγωγήσεις και τότε πιάνεις μια πένα και ξαναγράφεις μέσα στο ημερολόγιο σαν να είσαι ένα παιδι που δεν έχει κάποιο τρόπο να πεί τα παράπονα του και τα γράφει στο παλιό αυτό ημερολόγιο να παραπονιέται να λέει τις χαρές και της λύπες του. Μα τελικά πετάς το ημερολόγιο στην γωνία και αρχίζεις να κλαίς με αναφιλιτά σαν ένα παιδί που το πλήγωσες..............................................................................................